Си отворив Вики каде што ќе бележам некои идеи (што вреди да се споделат). Дека ми се чинеше дека блогот не е најдобро место за такво шкрткање.

http://idejnik.wikidot.com/

Не знам каде, но се сеќавам дека сум видел реклами за рационализирање на трошењето вода и тоа за затворање на чешмата додека човек четка заби. Не знам ни дали беа македонски рекламиве - сеедно.

Нашиот водовод, кој постојано се жали на неразумно трошење вода, може да размисли за лепенки со поракта „гаси ја чешмата“ на секое пакување паста за заби. Ова не би требало да биде проблем да се направи, ако се договорат со увозниците, кои и така мораат да лепат декларации на македонски јазик.

На пр. Водовод ги сноси трошоците за печатењето на декларација + порака „гаси ја чешмата“, а увозниците лепат. Нивниот поттик ќе биде во заштеда за печатење, а на Водовод пристап до широка популација на корисници на неговите услуги.

Поминало многу време откога сум објавил нешто подолго од блог запис на ова место, па еве сега мало освежување во таа смисла.

Во прилог на ова закачен е еден текст со наслов: Ослободување на информациските добра -
За промената на пазарните структури и производството како резултат на иновации во правото и технологијата. Идејата ми беше од поодамна и веројатно некако зрееше до сега, па конечно еве го резултатот на Интернет.

Им се заблагодарувам на сите што ми помогнаа со давање идеи и предлози да го направам текстот подобар, иако не успеав сите тие да ги внесам... нешто поради тоа што не знаев како, нешто поради тоа што мислев дека нема потреба. Сепак, текстот останува отворен за коментари и можеби некако ќе го направиме подобар.

Текстот е закачен и на Scribd, за оние што не им се клика на слепо еве го воведот:

Овој текст е преглед на некои од современите идеи што се поврзани со производството и дистрибуцијата на информациските добра. Бидејќи моето познавање на темата е ограничено, текстот не се обидува да изнесе којзнае какви новини, туку само да презентира и евентуално сублимира дел од овие идеи, така што би му биле јасни на секој читател кој има основни познавања од економските и правните концепти поврзани со монополите и авторските права. Истовремено се надевам дека ќе биде доволно интересен за да поттикне понатамошно истражување на темата.

Текстот започнува со презентирање на вообичаената економска анализа за производството на информациски добра и ги објаснува правните механизми без кои таквото производство не би било можно во формата што денес ја знаеме како доминантна. Потоа, објаснува кои се иновациите што се случиле во правото и технологијата (или како што вели Лоренс Лесиг во правниот код и во програмерскиот код) и како тие иновации го менуваат пазарот и производството, посебно на софтверот. На крај, дава краток преглед на случувањата во другите области на производство на информациски добра каде што се случуваат исти или слични поместувања.

Малку знам за тоаа дали американските политичари биле толку храбри колку што ги портретира популарната култура, но претпоставувам дека има малку вистина во сето тоа, инаку од каде целото наследство на кое на пример се повикуваше и Барак Обама.

Еден таков возбудлив портрет е оној за Едли Стивенсон во филмот Тринаесет дена. Овој политичар е познат по тоа што успешно му се спротиставил на Советскиот амбасадор во ОН (неговиот говор од тој судир е цитиран на многу места). Во филмот, пред да оди на конечното соочување во ОН, Едли се соочува со својата политичка судбина на состанокот во Белата куќа. Не можам да го најдам тој исечок на YouTube, па подолу има цитат од сценариото.

Сцената што се одигрува изгледа вака: Сите важни лица од американската политика и војска се присутни на состанок кај Кенеди. Се дебатира што да се направи следно. Има две опции, двете водат во нуклеарна војна. Тогаш проговорува Едли:

Adlai clears his throat. Everyone looks over at him. He stares down at his clasped hands for a beat. He's anguished about what he's going to say.

ADLAI
There is a third option. With either course we undertake the risk of nuclear war. It seems to me maybe one of us in here should be a coward.

He smiles weakly, but gets no response from anyone.

ADLAI (CONT'D)
So I guess I'll be. Our third choice is to cut a deal. We trade Guantanamo and our missiles in Turkey, get them to pull their missiles out. We employ a back channel, attribute the idea to U Thant. U Thant then raises it at the U.N.

Adlai looks for support around the room, but meets only stony gazes. From McCone and General Taylor, contempt. Dead silence for a long, long beat.
Kenny's heart goes out to Stevenson as he watches the man commit political suicide. Even Sorensen, standing behind him, unconsciously moves away. At last the President speaks.

Немам поим дали ова навистина вака се случило, или пак е ставено во филмот поради драматушки потреби.

Сепак, она што сигурно го знаеме е дека немаше нуклеарна војна помеѓу САД и СССР.

За нас, прашањето е кој ќе биде македонскиот кукавица? Не ги следам премногу изборните пораки на претседателските кандидати, но од она што можев да го прочитам во весници, Нано Ружин и Љубе Бошковски се единствените што имаат изјавено барем нешто што може да оди во категорија политичко самоубиство: Ружин со тоа дека е подготвен да ја преземе одговорноста за името и Бошковски со тоа дека Македонија му е поважна од неговиот рејтинг. (За жал не можам да најдам врски до овие изјави, поради генерално нефункционалниот систем на трајни URL-а на македонските весници).

Ми се чини дека сум ги читал овие приказни, но штом веќе ми влета видето со говорот на rss, можам да го ставам и на блог.

http://www.youtube.com/watch?v=UF8uR6Z6KLc

Ми се чини дека Вилијам Гибсон е единствениот писател кој го следам во континуитет. До сега единствено не сум успеал да ја прочитам Virtual Light и тоа по неколку обиди. Ова главно се должи на тешкотијата што ја имам во фаќање на ритамот на неговите книги. Сите започнуваат некако растргнато на сите страни, а приказната не се насетува на почетокот. Можеби ова најдобро се гледа (хм, чита) на All Tomorrow's Parties.

Од друга страна токму и таа тешкотија ми го прави читањето поинтересно. По почетното фаќање на ритамот, шетањето низ светот што го создава Гибсон е интересно и кон тоа голем придонес има чувството дека не знаете каде точно одите и каде ќе стигнете. На крај она што го скратува доживувањето и уживањето е речиси инстантниот, дури на некој начин и театарски, расплет.

Мислам дека и Spook Country, најновата книга на Вилијам Гибсон, ги има овие карактеристики. Иако некои рецензии не ја сметаат за полнокрвен роман (има помал број на страници од неговите други книги), искуството кое таа го пружа е возбудливо.

Сместена во денешно време, на локации кои, ако ништо друго, ги знаеме од телевизија и со теми што секако се дел од секојдневната доза на вести, книгата раскажува приказна за една голема шега (prank?) и како таа го менува животот на неколкуте протагонисти.

Истовремено ги допира прашањата на новото време, како на пример, приватноста во контекст на постојаниот развој на технологиите, новите политички реалности во глобалниот свет и сѐ поголемото влијание на новите индустрии во него.

Гибсон како да сака да каже дека сѐ што е во книгата се случува и денес, но скриено е зад невидливата завеса на медиумите, соопштенијата за јавност, конференциите за печат, рекламите, кампањите...

Но, како некаков препознатлив знак во делата на Гибсон, во книгата се чувствува и препознавање на моќта што новите технологии уште денес му ја даваат на малиот човек - омилениот лик на Гибсон.

Можеби сѐ уште имаме шанса да ѕирнеме зад завесата...

„Во почетокот на 1920-тите“ - рече Бигент*, „во оваа земја се уште имаше луѓе кои немаа чуено снимена музика. Не многу, но имаше. Тоа е пред помалку од 100 години. Твојата кариера како 'recording artist'“ - правејќи наводници со рацете, „беше на крајот на технолошкиот прозорец кој траеше помалку од 100 години, прозорец за чие времетраење потрошувачите на снимена музика немаа средства да го произведуваат тоа што го конзумираа. Можеа само да ги купуваат снимките, но не можеа да ги репродуцираат. The Curfew** се појави кога тој монопол на средствата за производство почна да еродира. Пред тој монопол, музичарите беа плаќани за изведба на музиката, издаваа и продаваа ноти, или имаа патрони. Поп цвездата, каква ја знаеме“ - и тука се поклони, кратко, во нејзин правец, „беше всушност артефакт произведен од премногу присутните (масовни) медиуми.“

* Бигент е магнат од рекламната индустрија кој се појавува во последните две книги на Гибсон. Во последната книга за него Гибсон има напишано и Википедиска статија.

** The Curfew е бенд од последната книга на Гибсон.

Овој исечок е еден не претерано добар превод од Spook Country на Вилијам Гибсон. :)

Еве нешто за вредните политиколози на македонската блогосфера.

Читајќи службени весници најдов нешто што ми се чинеше интересно. Ако го видите случајниот избор на закони подолу (од тоа што го има на Интернет) ќе видите дека во времето на СФРЈ претседателот се потпишувал како Претседател на Републиката, додека во времето на Р. Македонија, додадено е и името Македонија.

Се прашувам зошто е ова вака? Дали е случајно? Дали има некакво поинакво значење кога ќе се каже Претседател на Републиката наместо Претседател на Република Македонија? (Лесиг, на пример, во своите предавања најчесто кога зборува за САД вели Републиката.) Дали Република е поважен дел од Македонија во името Република Македонија? Дали Македонија навистина е Република или само се вика Република Македонија?

Коментари (ако некој баш сака тука).

Ново: Киберкотлето ја свари чорбата: врска. Ги чекам Шепард и Владо. :-)

Повеќе пати ми се има случено да сакам да оставам коментар некаде и да бидам соочен со предизвик да прочитам некои прешкртани или матни букви за да можам да го пратам коментарот - и да не успеам да ја погодам точната комбинација (и тоа неколку пати по ред) по што се откажувам од коментирањето.

Размислувам ако некогаш го напуштам овој софтвер за блогирање на новиот да ставам гатанка за проверка на тоа дали коментаторот е човек или машина. И да најдам неколку заебани, да не може да се насетува решението.

Патем, прогуглав за „гатанка“. Нема некои македонски страници со ваква содржина, а сигурно има некоја печатена збирка на гатанки. :)

Мора да си признаеме дека нашиов град т.е. Скопје (едниот од редакцијата е од Куманово, но многу добро го емитира скопскиот акцент и важи за скопјанец за сите оние кои немаат искусно фонолошко уво) не е метропола. Не да не е, него ич не е!!! Далеку е од метропола колку што е далеку Битола од главен град.

Појди-зајди ќе се поплачат ова интелекуалциве по колумни демек низок ни бил стандардот, корумпирани ни биле политичарите, кучињата ни сереле кај ќе им текне. Се тоа, еби му мајката, е точно. (Синтагмата „еби му мајката“ во оваа реченица служи за експресивно засилување на нејзиниот емотивен набој, а не е само обична скопска вулгарност. Да не рече после некој…)

Луѓе, имаме проблем со приоритетите. Не можеме да очекуваме се да ни падне од небо. Не можеме туку така да очекуваме да ни се дигне стандардот, да се зголеми личниот доход per-capita, да дојдат чесни луѓе на власт итн. итн. итн… Се разбира, сите овие работи се суштинска одлика на една метропола. Но, до суштината се стига преку низа формални обележја. Да го појасниме ова со еден пример од животот: момчето и девојката прво се држат за рака, па следи првиот бакнеж, одењето во кино на некој досаден филм, мешање на јазиците во темната кино-сала, мастурбирањето на средновечниот универзитетски професор од редот зад нив ((фрка-фрка, шљак-шљак, фрка-фрка, шљак-шљак, фрка-фрка, шљак-шљак) повторно се работи за една стилска фигура, овојпат ономатопеја), сензитивното опипавање на теренот и да не должиме многу - ебење! Се се ова формални, речиси механички постапки, за да се стигне до суштината, атемпорално поврзување на две души во една симбиоза. Патот до ова блаженство е макотрпен, потребни се сите тие претходно споменати формални маневри за да стигне до главната цел - ЉУБОФ!

Како што рекол нашиот Марко Цепенков: „Зрно по зрно - погача“.

Значи, до погачата, мили наши читатели, треба да се стигне преку низа зрна. Така е и со нашето влегување во ЕУ, со нашето метрополизирање. Тоа е, метафорично кажано, погачата, иако таму се вика кроасан. Овој наш текст е само скромен придонес во собирањето на зрната што ЕУ значат.

Е па, да започнеме!

Зрно1: СЕРИСКИ УБИЕЦ

Прелистувајќи ја црната хроника од последниве 10-тина години (од осамостојувањето наваму) заклучокот до кој што дојдовме е навистина поразувачки. Секири во глава заради пречекорена меѓа, убиства од страст, силување на баби… И сите до еден по извршеното злодело сами се пријавуваат во полиција. Па до кога вака?! Дајте малку концепт, малку умисла и системско работење. Ни треба класичен сериски убиец со разработена шема и методологија. Нешто од типот на Ханибал Лектор, (Анчевски Ректор), Џек Мевосек или барем Чарлс Менсон. Луѓе, ангажирајте се! „Од нас зависи“ - Како што тоа убаво го испеа Каролина. Ако ви фали инспирација појдете до блиската видеотека и погледајте ги класиците: „Седум“, „Ангелско срце“, „Петок 13“ (било кој дел), „Halloween“ (Ноч вештица) . Секоја метропола која барем маклу држи до себе мора да има дузина сериски убијци. Помислете само: прес-конференции, медиумски кампањи „Stop the violence“, маички со фото-робот, страв во коските на граѓаните, но и покачено ниво на адреналин во крвта - нешто конечно се случува! Соочени со смртта, нашите животи повторно ќе добијат смисла. Тензијата расте, прес-конференција, шефот на полицијата не дава изјави, а во последен момент градоначалникот триумфално извикува: „Најдовме отпечаток!“. Исти Њу Јорк!

Зрно2: СИДА (Омилено зрно на претходно споменатиот кумановец.)

Заради недоволната агилност на младата генерација, имаме загрижувачки мал процент на заболени од СИДА. Не сме ни меѓу првите сто. Срамота! Камо среќа QUEEN да имаа концерт овде, па Фреди Меркјури да се ангажираше по скопските калдрми. Овие нашиве педери (да не речеме хомосексуалци) премногу се моногамни, не баре ако имаат помалку партнери нема да горат во пеколот.

Замислете си само: хуманитарни здруженија, анти-aids фондови, губење часови, рекламен материјал, дузина емисии од типот на „Вртелешка“… На кратко, приклучување на нашата земја кон современите светски текови на декаденција и морална ерозија.

Зрно3: СУПЕР-ХЕРОЈ

За волја на вистината Љубе Бошковски има некои атрибути на супер-херој, но неговата рустикална верзија на Елиот Нес имиџот не ги задоволува во потполност постомодернистичките критериуми на Европската Унија. Нас ни треба нешто од калибарот на Кларк Кент, но со дискретен Латас шмек („дискретен Латас“, како што веќе и самите забележавте е стилската фигура - оксиморон).

Зрно4: ГОЛЕМ СПОМЕНИК НА ПЛОШТАДОТ

Секој голем град има голем бронзен коњ на плоштадот. И кај нас има големи коњи, но тие имаат дипломатски имунитет. Ни треба еден коњ на плоштадот. На пример, огромна биста на Букефал! Па кој е машко - нека се качи!

Зрно5: ОБЛАКОДЕР

Сто до двеста ката, некде Топаана, Скопје-Север, па нека биде и во Пинтија и тие се луѓе, иако на прв поглед не делува така. Користа за вработеноста и намалувањето на сиромаштијата е повеќе од очигледна: ќе вработиме еден куп перачи на прозори, 2000 хаус-мајстори, 300 одржувачи на лифтови, 600 лифт-момоци ((по два момока од лифт) „По можност машко и женско“ - предлага кумановецот, „Абе кумановац…“ му велиме ние и шеретски се потсмевнуваме).

То бе континуед…

Забелешка: Овој текст го објавив на 18 мај 2002 год. И овој текст е дел е од купче текстови кои требаше да се појават во магазин со работно име „Дрнч“. Магазинот никогаш не ја виде светлината на денот. Текстов е авторство на група луѓе (меѓу нив и јас) која требаше да ја претставува редакцијата на магазинот.

За оние кои не го следат Linux Journal, мал извадок од текст објавен таму (да не преведувам сега):

1. Ideas aren't physical. Regardless of the legalities, treating ideas as possessions insults their vast combustive power. Jefferson put it best:

The moment [an idea] is divulged, it forces itself into the possession of everyone, and the receiver cannot dispossess himself of it. He who receives an idea from me, receives instruction himself without lessening mine; as he who lights his taper at mine, receives light without darkening me.

2. Ideas aren't worth jack unless other people can put them to use.

3. Ideas won't change the world unless others can improve on them.

4. Ideas grow by participation, not isolation.

5. Ideas change as they grow. Their core remains the same, but their scope enlarges with successful use.

6. Ideas have unexpected results. No one person can begin to imagine all the results of a good idea. That's another reason to welcome participation.

7. Nobody's going to "steal" your ideas, any more than they can steal your cerebrum. You're the source. Authority over the idea begins with you.

8. Authority derives from originality and respect. You can't get respect for your original ideas unless those ideas prove useful to others.

9. There are two reasons other people are going to "steal" your ideas. First, the only people qualified to steal your ideas are too busy trying to get their own ideas to work. Second, they already don't like your idea because it's not their idea. (But if your idea gets traction, maybe then they'll start to respect it.)

10. In the software world, patents are hand-held nuclear weapons. They may have some deterrent or "defensive" purposes, but they tend to hurt those who use them at least as much as they hurt others. Where would Linux be if Linus Tovalds decided to make it a proprietary OS? Where would RSS, blogging, podcasting or outlining be today if Dave Winer had locked his ideas behind patents?

Пред некое време на некој странски блог (на англиски јазик), не се сеќавам точно каде, прочитав нешто што одеше отприлика вака:

Добрата работа да имаш блог е тоа што сите твои пријатели знаат што има, што се случува со тебе.

Лошата работа да имаш блог е тоа што сите твои пријатели знаат што има, што се случува со тебе.

Не знам колку е ова точно за македонските блогови воопшто, или конкретно за мојов блог, ама добро е да се има на памет.

Значи, се започна со колумната на Венко во Утрински за некаков фонд за писатели. Продолжи со препукувања по весници и се разбира на Интернет, по блоговите - логично. На тоа, веројатно некако се надоврза и Темлум/Точка состанок, а-у, алтернативни форми.

Јас додуше немам став по овие прашања. И така, ако некогаш одлучам да издадам книга, ќе го правам тоа со свои пари. Она што ме замисли е public exposure на (потенцијалните) писатели(те).

Си мислам значи, Гибсон има веб страница и блог, ама општо земено не е достапен за јавноста, ретко дава интервјуа, не може никој да го добие на мејл. На блог не пишува често додуше, а колумни и слични работи па ич. Стерлинг пишува, ама па пишува за Вајерд. Селинџер и Пинчон се тешка илегала.

Океј, можеби писателката на Хари Потер ја има повеќе во јавноста.

Пишувањето, како и секоја друга работа, бара работа. Ако човек го троши времето зборувајќи дека е или сака да биде писател, шансите се дека ќе има помалку време да работи на своето писателствување.