Си го чистам дискот од некои стари работи и пронајдов текст од Брус Стерлинг објавен во Wired во септември 2003.

Со поднаслов The iron fist, the invisible hand, and the battle for the soul of open source., текстов отвара некои интересни прашања. Мал цитат:

So Europe's open source revolutionaries have a great model for fighting the power. But they rarely consider the aftermath. As the former Soviet Union sadly demonstrates, if you depose the system and don't replace it with anything, you unleash not only altruism but a host of dark traits no less human yet far more destructive. When that happens, you may well get things like well, like this remarkable souvenir I bought for about $1 in Bosnia-Herzegovina.

(...)

Thanks to this disaster for the people of the Balkans, I've got some nifty music to play in my walkman, and the information was practically free. Ceca won't get my money. Nor will her publisher, her backup musicians, her kids by the dead warlord, or her fellow mobsters. The Bosnians would never give Ceca her cut, because (a) they're amazingly crooked and (b) she's a Serb and they hate her guts. So, in an orgy of contempt for cops, lawyers, and WIPO, they steal her music, repackage it with lousy graphics and worse sound quality, and sell it for peanuts to passing Americans.

The denizens of Open Cultures want their connected collectivism to liberate the world from regulations, markets, and intellectual property. But what if victory only clears the way for corruption of their beloved culture? When I listen to Ceca, I have to wonder what dark passions and ancient evils have been held in check by the grim totalitarianism of the profit motive. We may yet find out.

Значи, се започна со колумната на Венко во Утрински за некаков фонд за писатели. Продолжи со препукувања по весници и се разбира на Интернет, по блоговите - логично. На тоа, веројатно некако се надоврза и Темлум/Точка состанок, а-у, алтернативни форми.

Јас додуше немам став по овие прашања. И така, ако некогаш одлучам да издадам книга, ќе го правам тоа со свои пари. Она што ме замисли е public exposure на (потенцијалните) писатели(те).

Си мислам значи, Гибсон има веб страница и блог, ама општо земено не е достапен за јавноста, ретко дава интервјуа, не може никој да го добие на мејл. На блог не пишува често додуше, а колумни и слични работи па ич. Стерлинг пишува, ама па пишува за Вајерд. Селинџер и Пинчон се тешка илегала.

Океј, можеби писателката на Хари Потер ја има повеќе во јавноста.

Пишувањето, како и секоја друга работа, бара работа. Ако човек го троши времето зборувајќи дека е или сака да биде писател, шансите се дека ќе има помалку време да работи на своето писателствување.

Значи Nextsense добил награда од Microsoft. Nextsense продаваат апликација која сами ја произведуваат, proprietary е, не знам како стои со стандарди, ама дефинитивно е многу бавна. Барем на мојот 56к Интернет, кој го имаат веројатно доминантен дел од граѓаните во земјава. Портфолиото им вклучува фирми/институции како: Алкалоид, Дневник, КИТ...

Логин системи не добиле награда. Сеедно. Тие заедно со Nextsense се главните во државава кога станува збор за правење веб-страници. Продаваат производ кој исто е proprietary, прашалник е за станарди, спор. Портфолио: Царина, Прилепкса пивара, Тутунски комбинат...

Двата прозиводи генерираат ужасни URL-a. Пример:

.....ItemID=450B44427687222F80EBTEF72B80E742 .....DesktopDefault.aspx?tabindex=11&tabid=92

Извинете, може да ми кажете каде да го видам вчерашниот број на Дневник? Да, ItemID=2148721448K9482432K89328KRE@&$!@. Лесно се памти.

Ние, во FLOSS светот, продаваме производи кои се побрзи, кои ги следат стандардите, кои можат да генерираат URL-а што личат на

/page/1

а можеби и

/broj675 или /ned.20.02.2006 (нели за Дневник).

Портфолиото на овие производи? Па да речеме НАТО, Интернационална астрономска унија, Унеско, Фолксваген.

Најдобро од се (за плиткиот ИКТ џеб), ги продаваме по цена еднаква на половина од таа што горните фирми ја нудат.

Бев на blog.com.mk, колку да видам што се случува. Видов еден наслов „Мета-утопија“, го кликнав. Тоа е блогот на некој со име schizochronia. (Да можев да поседам повеќе на Интернет, веројатно ќе искоментирав нешто таму...) Од таму стигнав до makondo и Pattern Recognition. Додуше ги кликнав онака, името дека ми фати око. Некако тиња ми се чини што не најдов на ниеден од трите барем некаква информација или хинт за тоа кој човек стои зад блоговите.

Pattern Recognition... мислев ќе најдам нешто за Гибсон таму. Добро, не прочепкав по архивите. Некој ден ќе мора да напишам нешто повеќе за оваа одлична книга.

И додека го пишувам ова ја видов врската „наши блогови“ во моево мени која води до македонската гну/линукс планета. Ја имам додадено кога планетата беше голем дел од нашите т.е. македонските блогови. Сега е мал дел. :) Пркнаа работите со блоговите. Го менувам името на врската.

Обично не гледам телевизија, или гледам работи на Discovery од типот одгледување марула во оранжерии во воден раствор. Ама се погоди деновиве да има Star Trek и Олимпијада на ТВ.

Па:

Драга Телма, убаво од вас што ја давате серијата, ама преводот (не знам додуше кој го правел) ви е лош, мнооооогу лош. Ако толку не се снаоѓате со такви термини, сте можеле да најдете хрватски преводи, па од хрватски на македонски можеби ќе било полесно. Ме мрзи коментаров да го праќам и по е-пошта, доста ќе е блогов.

Олимпијада. Иако генералниот став ми е дека спортовите во кои судии оценуваат за медали наместо да има некој стандарден бројач како голови, кошеви, секунди и сл. не треба да имаат место на натпреварувања, сепак гледам уметничко лизгање. Естетски моменти и сл.

А, Олимпијадата нели е и за човечкиот дух и некои такви вредности. Затоа, секоја чест за кинескиот пар кој во понедлникот (мислам) доби медал во уметничко лизгање. По крајно лош, заебан пад, во кој сигурно претрпе повреда, девојката зема здив една минута, и потоа со својот партнер ја заврши програмата успешно изведувајќи пар незгодни скокови, вртења и сл. На крајот кинезите добија долг аплауз и оценки кои дефинитивно повеќе се однесуваа на духот, менталната сила или што и да беше тоа што ги натера да се вратат на мразот (цврстата рака на кинеските спортски власти? :)), а не толку на изведбата. Ете некое фајде од оценувањето и почит за кинезите.