Имам проблем да го најдам предавањето на Клеј Ширки на видео, па затоа ќе цитирам само едно прераскажување од првиот резултат од Гугл:

Shirky started with an example from Belarus. In 2006, some kids from this Eastern-Europe country organized a flash mob via Livejournal. They asked 10.000 people to come to the October Square in Minsk for some massive ice-cream eating action. Their president, old-fashioned dictator Alexander Lukashenko, isn’t really fond of civil action, so he has forbidden any group forming on the important square. During the flash mob, he sent a small army of secret police to arrest the kids with ice-creams. Despite these arrests, the flash mobbers had reached their goal. They wanted to show the world what life looks like in Belarus. “For them”, Shirky said, “Livejournal was a tool to make their political lives better.”

Всушност неговото предавање е за тоа како со web2.0 може да се организира граѓанска акција... и впрочем за многу други работи што може да се прават со овие шарени технологии, но паралелата со Белорусија е многу порелавантна денес за нас, по настаните на нашиот плоштад.

Не знам на што точно се мисли кога ќе се каже „идентитет“ во нашиве дневно-политички препукувња. Претпоставувам дека секој си го сфаќа на различен начин и тоа е ОК. Работите што се напишани подолу се работи што ги открив случајно, сурфајќи на Википедија за Холандија, но воопшто не барав информации какви што се овие подолу.

Прилично се изненадив кога видов дека постои disambiguation страница за Холандија. Од таа страница продолжив кон статијата за Холандија, каде дознав дека Холандија и Кралството Холандија се две различни работи.

Се разбира, може да ми се смеете на мојата неинформираност, но јас ќе си продолжам со тоа дека Холандија баш и не е вистинското име за земјата (иако веројатно на малкумина Холанѓани, кои исто така погрешно ги именуваме), тоа им пречи. Всушност Холандија, јужна и северна, се само две провинции во „Холандија“.

Холанѓаните себе си се викаат Nederlanders, а тие што зборуваат англиски јазик ги викаат Dutch. Ние ги викаме Холанѓани. Слично важи и за нивниот јазик.

Холанѓаните (Dutch) се доминантната етничка група во Холандија, и очигледно немаат ништо против да се нарекуваат (или во случајов да ги нарекуваат - на англиски јазик) Ethnic Dutch. Исто така имаат своја верзија на етничко-културни поделби.

На крај, ништо од сето ова не им пречи да бидат: a modern country at the moment of its very foundation, and it has always been open to the world; one of the most free market capitalist economies in the world и да имаат: traditional values and civil virtues such as its classic social tolerance, modern, liberal policies toward drugs, prostitution, homosexuality, and euthanasia.

Кул. :)

Услугата обработка на завршна сметка од страна на Централниот регистар, правните лица ги чини околу 1000 денари, ако сметката ја предаваат на хартија.

Но, ако одлучат да ја предадат во електронска форма, треба да платат 500 денари помалку.... и 31.689 повеќе, бидејќи толку чини Мајкрософтовиот канцелариски пакет, во кој единствено може да се употребуваат датотеките кои ги снабдува Регистарот.

Веќе видено однесување, а мене баш и не ми се цитираат стратегии.

Дополнување: Датотеките во ЦРМ ги примале само ако се во форматот на MS Office 2003. Ништо поново, ништо постаро.

Во контекст на дебатата за абортус и зголемување на наталитетот во Р. Македонија (трето дете), цитати од „Комунистичка интима“:

„Ембрионот е социјалистичка сопственост на целото општество“ - рекол Чаушеску.

(...) Во 1966, Романија смислува Петолетка за за репродукцијата. Се планира бројот на жителите да порасне до 30 милиони во 2000 година, тоа значело секоја жена да раѓа по 4 деца во просек. Истата година, законски е укинат абортусот во Романија, контрацепцијата станува нелегална, а е воведена титулата Мајка Херој за мајките кои родиле 5 или 6 деца. (...)

Страница 275 од книгата. Дочитајте во било која книжарница...

Вчера бев на работилницата/дебатата за блогирање на ONLINE/OFFLINE фестивал за интернет и култура во Македонија. (Ќе закачев фотографија, но не најдов ниту една објавена.)

Дебора Хустиќ имаше предавање кое може да им биде од корист на оние што уште не се качиле на web2.0 возот. (Дамјан вели дека веќе е дојдено време да се симнуваме од тој воз, но тоа е друга приказна.)

Една од поентите на Дебора е дека сите културно-уметнички институции или поединци (мој впечаток е дека на настанов кога ќе се кажеше култура и уметност тоа го имаше традиоцналното школско значење на овие...) можат многу лесно да го промовираат она што го работат со помош на блогови, твитер, фејсбук, гугл и сл.

Таква традицонална културна институција е Кинотеката на Македонија. Таа информациите за филмовите ги објавува на форум (http://www.maccinema.com/forum/) што е прилично непрегледен, нема rss, па дури од некоја гледна точка на згодност, мора човек да памети да го посети за да види што таму се прикажува.

Бидејќи јас сакам да гледам филмови на платно, но не памтев секогаш да го посетувам форумот, претпоставив дека има и други како мене, па го започнав блогот Кинотека, каде ја бележев програмата на Кинотеката и други некои филмски настани кои немаат соодветна интернет презентација.

Блогот користеше содржини до Википедија на англиски за презентаирање на филмовите и за секој филм преведената содржина одеше и на Википедија на македонски. По ова вестите за филмовите се прошируваа и преку Твитер, Фејсбук, Календарот на Гугл и испораката по е-пошта на Фидбрнер, а имавме и мали експерименти со Апкаминг и др.

Во текот на 12-те месеци во кои беше активен блогот тимот порасна од 1 на 4 луѓе, a бројот на луѓе кои ги следеа сервисите постојано се зголемуваше. Немам некои посебни статистички податоци освен оние од Google Analytics за блогот... но, не сум баш некој експерт во толкување на тие податоци. Како и да е, целиот беше добро разработен и освен некои мали проблеми со автоматските ажурирања работеше како подмачкан.

Но бидејќи времето е толку, од пред некое време блогот и сите други ресурси со кориснички имиња и лозинки ги предадовме на луѓе кои работат во Кинотеката. Се надевам тие ќе продолжат во ист стил.

Исто така се надевам дека приказнава беше доволно поучна за сите кои сакаат да експериментираат со web2.0 за својата културно уметничка работа.