Претпоставувам дека на многумина ќе им биде мило што нема повеќе да го гледаат ликот на претседателот Бранко Црвенковски на страницата president.gov.mk, но сепак ваквото целосно менување на Интернет презентациите на институциите на Македонија останува лоша пракса на македонските власти.

Ми се чини дека за ова блогирав и кога се појави тогаш новата страница на Црвенковски, но сега не можам да го пронајдам тој текст.

За илустрација, погледајте како изгледа страницата на Белата куќа, каде има и список од сите претседатели на САД.

Дополнување: И ваквата пракса води до еден ваков комичен пример.

Фрчкоски, Костовски, Милчин и другите македонски ѕвезди што денес присуствуваа на плоштад би требало да се засрамат и да се извинат за тоа што го узурпираа медиумскиот простор и се наредија да се сликаат. Новинарите би требало да се засрамат што им придадоа значење.

Но, бидејќи малку е веројатно дека било што од ова ќе се случи, останува на нас да пратиме јасна и недвосмислена порака на сите нив, дека за нив, на овие настани, има место само како обични граѓани и ништо повеќе.

Мислам дека е доста од вакви профитери. Доста е. Коге веќе не правите добро, барем не правете штета.

По текстовите на Крстева и Вилиќ, уште еден интересен текст кој многу прецизно ги открива пораките на новото градење во Скопје. Текстот во целост е објавен на блогот Скопје2803, блог на македонски и странски архитекти кои го следат настанот од плоштадот од повеќе различни аспекти.

Текстот е на архитектот Блаж Крижник и антропологот Горан Јанев. (on-line тука.)

Накратко, она штого објаснуваат овие двајца е дека Скопје се трансформира од отворен град во национален главен град, што е спроти моменталните тежнеења на големите градови и што е прилично зад времето, а дека истот се прави од позиција на политичка моќ.

Можеби сликата што е ставена како илустрација најдобро го објаснува ова ова:

Скопје се враќа назад во 19 и ран 20 век, кога сите други важни градови одат напред. Ако по земјотресот бил пред времето, сега ќе биде зад времето, а се чини дека мнозинството скопјани се океј со ваквиот развој на настаните.

Па покрај Поранешна Југословенска Република Македонија сега ќе имаме и Поранешен отворен град Скопје.

Имам проблем да го најдам предавањето на Клеј Ширки на видео, па затоа ќе цитирам само едно прераскажување од првиот резултат од Гугл:

Shirky started with an example from Belarus. In 2006, some kids from this Eastern-Europe country organized a flash mob via Livejournal. They asked 10.000 people to come to the October Square in Minsk for some massive ice-cream eating action. Their president, old-fashioned dictator Alexander Lukashenko, isn’t really fond of civil action, so he has forbidden any group forming on the important square. During the flash mob, he sent a small army of secret police to arrest the kids with ice-creams. Despite these arrests, the flash mobbers had reached their goal. They wanted to show the world what life looks like in Belarus. “For them”, Shirky said, “Livejournal was a tool to make their political lives better.”

Всушност неговото предавање е за тоа како со web2.0 може да се организира граѓанска акција... и впрочем за многу други работи што може да се прават со овие шарени технологии, но паралелата со Белорусија е многу порелавантна денес за нас, по настаните на нашиот плоштад.

Малку знам за тоаа дали американските политичари биле толку храбри колку што ги портретира популарната култура, но претпоставувам дека има малку вистина во сето тоа, инаку од каде целото наследство на кое на пример се повикуваше и Барак Обама.

Еден таков возбудлив портрет е оној за Едли Стивенсон во филмот Тринаесет дена. Овој политичар е познат по тоа што успешно му се спротиставил на Советскиот амбасадор во ОН (неговиот говор од тој судир е цитиран на многу места). Во филмот, пред да оди на конечното соочување во ОН, Едли се соочува со својата политичка судбина на состанокот во Белата куќа. Не можам да го најдам тој исечок на YouTube, па подолу има цитат од сценариото.

Сцената што се одигрува изгледа вака: Сите важни лица од американската политика и војска се присутни на состанок кај Кенеди. Се дебатира што да се направи следно. Има две опции, двете водат во нуклеарна војна. Тогаш проговорува Едли:

Adlai clears his throat. Everyone looks over at him. He stares down at his clasped hands for a beat. He's anguished about what he's going to say.

ADLAI
There is a third option. With either course we undertake the risk of nuclear war. It seems to me maybe one of us in here should be a coward.

He smiles weakly, but gets no response from anyone.

ADLAI (CONT'D)
So I guess I'll be. Our third choice is to cut a deal. We trade Guantanamo and our missiles in Turkey, get them to pull their missiles out. We employ a back channel, attribute the idea to U Thant. U Thant then raises it at the U.N.

Adlai looks for support around the room, but meets only stony gazes. From McCone and General Taylor, contempt. Dead silence for a long, long beat.
Kenny's heart goes out to Stevenson as he watches the man commit political suicide. Even Sorensen, standing behind him, unconsciously moves away. At last the President speaks.

Немам поим дали ова навистина вака се случило, или пак е ставено во филмот поради драматушки потреби.

Сепак, она што сигурно го знаеме е дека немаше нуклеарна војна помеѓу САД и СССР.

За нас, прашањето е кој ќе биде македонскиот кукавица? Не ги следам премногу изборните пораки на претседателските кандидати, но од она што можев да го прочитам во весници, Нано Ружин и Љубе Бошковски се единствените што имаат изјавено барем нешто што може да оди во категорија политичко самоубиство: Ружин со тоа дека е подготвен да ја преземе одговорноста за името и Бошковски со тоа дека Македонија му е поважна од неговиот рејтинг. (За жал не можам да најдам врски до овие изјави, поради генерално нефункционалниот систем на трајни URL-а на македонските весници).