Бев во Глишиќ (Кавадарци) викендов...

...и налетеав на свирка на Фолтин:

А таа твоја дива и несмасна љубов
те галам дури предиш стуткана во скутов
се проѕеваш, се тегнеш, наспана и гладна
бараш да те пуштам, ме гребеш и ме касаш

Везилке, везилке, каж како да се роди
проста и строга македонска песна
откако Ленка остави кошула тенка
ленена недовезена на разбој

:)

Денес бил ден без автомобили. За ова дознав прилично доцна во текот на денот, но тоа не ја смени мојата рутина, бидејќи и немам автомобил. Тоа, исто така, не ја смени рутината на еден државен функционер кој брзаше по Иво Лола Рибар кон ценарот на градот, во црното службено возило.

Поминувањето на овој автомобил исто така е дел од мојата дневна рутина. Дали на пешачки премин или на семафор во автобус, секој ден треба да чекам по невообичаено долго време за да помине некоја ваква брза кола. (Во ред, кога станува збор за ист правец, возачите на автобусите се необично вешти да го искористат за побрзо возење од што корист имаат повеќето патници.)

Сепак, бидејќи речиси секоја крстосница има четири правци, очигледно е дека додека едните брзаат, останатите чекаат. Колку чини тоа годишно?

Математиката е проста. Претпоставувам дека во просек се чека 5 дополнителни (непредвидени) минути на крстосница и дека од секоја страна има по 10 возила со 2 патници. Значи, 60 патници трошат по пет (работни) минути, а тоа се 300 минути по крстосница.

Сега да речеме дека брзиот службеник треба да помине 4 крстосници (Тафталиџе - Центар), тоа се веќе 1.200 минути (или 20 часа) дневно.

Колку е тоа годишно?

52 недели во годината по пет работни дена е еднакво на 260 дена. Ако секој ден поминува барем една таква кола, тогаш тоа се 5.200 часа (поделено со 8, тоа се 650 дена).

Ако дневницата во државава е 700 денари (15.000 денари поделено на 21 ден), тогаш тоа се вкупно 455.000 денари.

А ако поминат две коли..?

Ми се чини дека Вилијам Гибсон е единствениот писател кој го следам во континуитет. До сега единствено не сум успеал да ја прочитам Virtual Light и тоа по неколку обиди. Ова главно се должи на тешкотијата што ја имам во фаќање на ритамот на неговите книги. Сите започнуваат некако растргнато на сите страни, а приказната не се насетува на почетокот. Можеби ова најдобро се гледа (хм, чита) на All Tomorrow's Parties.

Од друга страна токму и таа тешкотија ми го прави читањето поинтересно. По почетното фаќање на ритамот, шетањето низ светот што го создава Гибсон е интересно и кон тоа голем придонес има чувството дека не знаете каде точно одите и каде ќе стигнете. На крај она што го скратува доживувањето и уживањето е речиси инстантниот, дури на некој начин и театарски, расплет.

Мислам дека и Spook Country, најновата книга на Вилијам Гибсон, ги има овие карактеристики. Иако некои рецензии не ја сметаат за полнокрвен роман (има помал број на страници од неговите други книги), искуството кое таа го пружа е возбудливо.

Сместена во денешно време, на локации кои, ако ништо друго, ги знаеме од телевизија и со теми што секако се дел од секојдневната доза на вести, книгата раскажува приказна за една голема шега (prank?) и како таа го менува животот на неколкуте протагонисти.

Истовремено ги допира прашањата на новото време, како на пример, приватноста во контекст на постојаниот развој на технологиите, новите политички реалности во глобалниот свет и сѐ поголемото влијание на новите индустрии во него.

Гибсон како да сака да каже дека сѐ што е во книгата се случува и денес, но скриено е зад невидливата завеса на медиумите, соопштенијата за јавност, конференциите за печат, рекламите, кампањите...

Но, како некаков препознатлив знак во делата на Гибсон, во книгата се чувствува и препознавање на моќта што новите технологии уште денес му ја даваат на малиот човек - омилениот лик на Гибсон.

Можеби сѐ уште имаме шанса да ѕирнеме зад завесата...

Можам да продолжам таму каде што застанав: Морони!

За малку ќе погинев враќајќи се назад од Охрид, на местото викако Лаиница (удолницата пред Гостивар). Во делот каде што патот е само 2 ленти, забрзана колона со полициска придружба (претпоставувам тоа дека значи дека владеачките партии беа во колите), возеше на средина на патот. Не знам каде брзаа толку во 5 - 6 попладне, ама знам дека имав среќа што човекот што возеше беше присебен.

Денес, на Glocal, уште една презентација е откажана поради тоа што предавачот не успеал да добие виза за Македонија. Ова е трето откажување на конференцијата, второ поради виза (уште едно поради „бирократски причини“).

Ако нешто ме нервира е кога нашите кретени малтретираат странци за визи, а истовремено бараат од европските кретени да не ги малтретираат граѓаните на Македонија.

Се вратив дома после СподелиЗнаење и земав да го разлистам весникот. Гледам, ФИООМ дистрибуирале некое книже, како записник, од трибината што ја организирале за Македонија пред и по Букурешт 2008. Сѐ познати имиња зборувале таму. да не ги набројувам сега.

Го листам тоа и ми текнува на еден текст од Лоренс Лесиг што го читав летоска. Како што сите добро знаат, Лери престана да се занимава активно со CreativeCommons и веќе започна нов проект што се вика Change Congress. И во текстов, тој објаснува зошто си оди, што го натерало да го промени фокусот на неговите активности. Вели тројца луѓе се заслужни барем за инспирацијата за тој чекор. Еден од нив е Барак Обама - демократот кој се бори за претседателска номинација. Да не преведувам:

Six months ago, I was reading Obama's (really excellent) latest book. In the beginning of the book, he describes his decision to run for the United States Senate. At that point, Obama had been in politics for about 10 years. Ten years, he reflected, was enough. It was either "up or out" for him. He gambled on the the "up." We'll see how far he gets.

Ми текна на ова додека го листав тоа книжето. Го листав и се сепнав. Ги гледам имињата и сфаќам дека кај нас нема „up or out“. Речиси сите политичари и други јавни лица, и по 10 и по 20 и по 50 години, си се на старите добри (платени) позиции.

Така се повеќе ми се чини дека е време за „Промени ја државата“. Не, не заговарам реформи како Лери во САД. Едноставно мислам да си ја сменам државата и место оваа да одам во друга.

Веќе подолго време не свирам активно. Имам две електрични гитари и две појачала кои 99% од времето ми фаќаат прашина дома.

Еве дел од нив:

Ако има млади бендови на кои им треба опрема, ги давам сите заедно за 300 евра. Може и да се пазариме парче по парче, ама тоа ќе биде и некако посложено.

(Лична забелешка: Јас сум против градењето на црква на плоштадот и трошење на пари од даноци за црковни/религиозни цели. Сметам дека црквата е еден од главните генератори на поларизацијата на нашето општество и сум pro-brain-drain ако Македонија продолжи да се движи кон средниот век.)

Во моментот кога почнувам да го пишувам ова петицијата на Интернет против градењето на црква на плоштадот во Скопје има 1976 потписи: врска.

Пред некое време слична акција имаше во Загреб: врска. Па првото прашање што ми падна на памет е дали овие луѓе ќе го дадат својот потпис и на хартија доколку иницијативата од Интернет се пресели на улиците (и плоштадот) на Скопје?

Значи треба да видиме дали со градењето на црква со пари од даноци се нарушува некако нашето „право на град“ и дали сето ова има некакви пошироки импликации.

Првото прашање е дали владата треба да дава пари за градење на црквата, а одговорот би требало да е не. Ова вееќе е добро образложено на други места. Сепак, ми се чини дека ако денес има референдум во Скопје или општина Центар за тоа дали треба да се гради црквата со пари од буџетот, ќе победи опцијата „за црквата“. Мислам дека црквата добро си ја врши својата работа во однос на привлекување верници, а соработката со другите конзервативни центри во Македонија дополнително придонесува за нивниот успех. Тажно е што поголемиот дел од поддршката за овие доаѓа од младите граѓани на Македонија, но како и се друго и ова е наопаку во земјава. Толку од изненадувањето.

Второто е поврзано со односот влада-град-општина и дуп, маркичка и сл. Спорниот момент на локацијата на објектот, мислењата на експертите за урбаниазам, архитектите и другите релевантни лица скоро и да не одекнува во јавноста. А и зошто би, кога најголем дел од тие луѓе некогаш биле во некоја општина, влада, комисија и таму пренамениле маркичка и некој Петко и Станко наличиле потоа зграда. Урбана мафија и сето тоа. Па ако може секој со малку повеќе пари да си среди услови за градење на најневеројатните места низ градов, зошто да не може Владата да направи црква (и џамија) на плоштадот (и карши него)? Баш се надевам дека некој од експертите ќе даде одговор на ова прашање.

Ова е точката каде што се гледа дека нашето „право на град“ одамна е нарушено. Секаде се гради без план, новите згради често се вселени а уште немаат фасада, се уриваат и окупираат тротоари и други заеднички површини, се паркира кој каде ќе стигне... итн. Како уште една градба, макар била на плоштадот - до и така спорниот „Лумикс“, ќе смени нешто во целата слика?

Ми се чини дека дебатата за црквата на плоштат набрзо ќе биде стеснета, дури и можеби ќе исчезне од јавноста. Малку има за дискусија кога Македонија веќе подолго време само на хартија е секуларна држава.

Интересно во Загреб, зад барањето на „правото на град“ застанале некои невладини организации. Не можам да видам кои би биле тие што во Скопје би го направиле истото.

Мислам дека на плоштадот на Скопје нема да има потпишување на петиција и протести, туку осветување на црква.

Освен ако Фуере не ни каже дека таа ќе биде пречка за ЕУ.

Фотографии на Фликр.

Среќна нова 2008. :-)

Зошто да не?

Денес (пак) бев во Битола. И купувам некои стварчици таму-ваму: мастики, весник, некои колачиња, вообичаени работи што се купуваат во разни дуќанчиња, гранапчиња и сл. Сите продавачи/ки, откако ми дадоа кусур, ми рекоа да почекам да ми дадат и фискална сметка. И сега имам едно 5-6 сметки на 20-50 денари.

Ова во Скопје, во мали дуќанчиња не се случува. Барем мене не ми се случува. Секогаш треба да си ја побарам сметката.

Затоа, пофалба за битолчани.

Соња Анѓелковиќ
Горјан Бошковски
Стив Миланов
Марко Даниловски
Михаил Младеновски
Душан Бекриќ
Мартин Горов
Бобан Пашоски

Останува да се види само кој од која политичка партија е.

Имињата ги пронајдов на дел од страниците со вести поврзани со протестите на А1 телевизија.

...

Во Дал Мет Фу ресторанот, кој се наоѓа на плоштадот Македонија во Скопје, ставиле апарат за кондоми.

Апаратот е ставен во машкиот тоалет. Прашањето е: зошто не во заедничкиот простор на тоалетите или пак ако има во машкиот зошто нема и во женскиот?

:)

Коментар од Даниела: Сега по маил да исконемтирам. Мислам дека насекаде во градските кафулиња има ставено апарат за кондоми и тоа во женските тоалети. Сега прво ми текнува на Дел торос, Бастион и сл.

Не знам дали оваа идеја со апаратите со кондоми е дел од натпреварот за бизнис план. Мислам дека типот со ваква идеја влезе во финале. Дали знаеш која фирма ја нуди таа услуга?

Јас не знам која фирма ја нуди таа услуга.

Викендов на татко ми му цркна мобилниот телефон. Денес тргнавме да купиме нов. Првиот избор беше Космофон. Веќе имам некој share пакет од таму што го делам со брат ми па мислев додавање уште еден број и земање нов телефон ќе биде a walk in the park.

Додавање на нов број во share пакет е полесниот дел од работата. Потешкиот (или да речам поскапиот) е делот со телефонот. Космофон како и Т-Мобиле дава попусти за своите пост-пејд корисници. Но, ценовната дискриминација што се спроведува е прилично нелогична. Share корисниците имаат попуст од 3500 денари за телефони. Новите пост-пејд корисници имаат поголем попуст од 3500 денари за телефони. Правните лица имаат корисници на share имаат 3500 денари плус повластена листа на телефони која за моделите кои се во неа ги изедначува цените со новите физички пост-пејд корисници.

Во основа, ако сакате да купите Sony Ericsson K750i како нов физички пост-пејд корисник цената за договор од 24 месеци е 4.990 денари. Ако сте правно лице со share модели и сакате да додадете уште еден број, цената е исто така 4.990 денари. Но ако сте физичко лице со share и сакате да додадете уште еден број, тогаш цената е 7.590 денари. Оваа ценовна дискриминација мене не ми е јасна.

Затечен во последната група на корисници одлучив да купам обичен нов пост-пејд пакет за татко ми. Но, тогаш Космофон ме изненади со уште една дискриминација: тековните корисници на share не можат да земат уште еден, но различен модел на свое име.

Ова во суштина ги изедначува условите за купување на нов телефон помеѓу двата оператори. И во двата случаја треба да се поминува нова бирократска процедура: потврда од работа, сметки, ова-она. Немам краток пат до ова како корисник на услугите од едниот оператор. Исто така цените не се пресуден фактор. Цените на телефони се еднакви, а тарифите за разговор секако се пресложени за споредување, па претпоставувам дека горе-доле исто се фаќа.

Но, сега во игра влегуваат и други фактори. Во случајот на татко ми тоа е фактот што најголем број од луѓето со кои контактира се на Т-Мобиле. Исто така, користел Т-Мобиле при-пејд, па знае што може да очекува. Се на се, во вакви услови неговиот избор сега никако не може да биде Космофон.

Сакав да им пишам за ова на Космофон, ама не успеав да најдам е-пошта за контакт на нивната веб страница: http://cosmofon.com.mk. Чомбе, ти работиш таму, кажи им на шефовите.

Тоа е (за) Космофон. А баш сакав да ги пофалам за таа една нова реклама што ја гледав.

Повеќе медиуми известија за планот на ЈСП за штрајк на 4-ти април, како и нивните барања откако им е блокирана сметката заради долг: врска (Утрински).

Јас мислам:

1. Кретени;

2. Градот/Владата (кој и да е) да го продаде ЈСП, макар и да ги загуби парите;

3. Градот да определи минимални услови кои возилата треба да ги исполнуваат за да возат на улица (да, и „приватниците“ ќе мора да си купат нови автобуси);

4. Градот да определи возен ред за сите линии: годишно време, месец, ден, час, минута...;

5. Градот да пресмета колку автобуси се потребни за да се почитува тој возен ред;

6. Градот да издаде точно толку лиценци (и ниту една повеќе) и да ги продаде на било кој што сака да ги купи (парите од лиценци да ги искористи за правење на тоа автоматско/електронско следење на автобусите;

7. Градот да определи максимална цена за билет;

8. Градот да определи единствен изглед на сите автобуски билети - сите да можат секаде да се користат;

9. Градот да обезбеди механички поништувачи на билети (види Белград).

Јас знам: нема шанси ништо од ова да се случи. Ако е убаво времето, спремете си го велосипедот за да стигнете на време кај и да одите на 4-ти април.

Секогаш кога патувам кон Србија* гледам дека имаме се подобар и подобар граничен премин. Нови зградички, огради, куќарки... се инвестира на големо. И така, по последново патување ми дојде да се запрашам зошто толку инвестирање во нешто што „кај и да е“ нема да ни треба, бидејќи нели „сите одиме кон ЕУ“.

Чуму толку модерни премини кои ќе зјаат празни за пар години? Па, си мислам... веројатно нема да бидат во прашање пар години. :)

Балканов и така не е некое популарно место. А сега, кога уште ние од „западен балкан“ не сме во ЕУ, колку и да биде пократко од кај нас, србите и хрватите, сите патишта ќе одат низ безграничниот простор. Никој нормален не би се шлаел со џандари и цариници на 3 држави, па макар тоа му заштедило 500 км.

Гњаважата што треба да се претрпи на нашите граници зачудува особено кога се знае дека вистинскиот шверц и слични срања не се случуваат баш на официјалните гранични премини, исто како што се знае дека разни крими линии главниот тек го имаат низ „нашиве млади демократии“.

И се прашувам како тоа кога со маки стекнатите надлежности и права конечно и славно ќе ги предадаме во Брисел, сите сомнежи во врска со патувањата на обичните луѓе ќе исчезнат, па нема да се проверуваат ни пасоши ни бутур...

И пак заради тоа ми се чини дека Македонија (и некои нејзини соседи) не сака баш да оди во ЕУ. Инаку зошто толку би си ги малтретирале граѓаните?

*Опасно добра финта е тоа што иако најчесто патувам до нашиот северен сосед, излегува дека во последниве години всушност сум посетил 3 држави: СР Југославија, Србија и Црна Гора, и сега Република Србија. Топ! :)

Прилично често ми паѓаат во очи пишувањата во весниците за тоа дека работодавците не плаќаат придонеси или други давачки. Исто така, неизбежни, посебно помеѓу младите, се муабетите за тоа дали да се работи за 10 или 20 илјади и „дали ќе ме пријави газдата“.

Оваа заебана перцепција всушност прави голем проблем во целото држ - не дај прашање за платата која вработените ја земаат.

Така, ако човек добива на рака/сметка 10.000,00 денари плата месечно, неговата плата всушност е 16.097,00 денари од кои 10.000,00 денари му остануваат да ги троши во месецот, а останатите 6097,00 денари ги дава за данок (946,00 денари) и придонеси (5151,00 денари)*.

Значи овие пари не се на работодавачот, па тој да ги плаќа или да не ги плаќа. Тоа се пари на работникот кои одат за неговото здравствено осигурување и за неговата пензија. Во нашиот систем само заради некои причини (и се надевам дека има такви) направено е работодавачите да ги плаќаат тие пари на државните служби.

Всушност, не гледам некој посебен проблем да си ја добијам целата плата од 16.097,00 денари и потоа сам тие пари да ги уплатам на соодветните жиро-сметки во ФПИОМ, УЈП и сл. Ќе биде тоа една обврска повеќе, но барем ќе знам дека тоа се мои пари на кои јас плаќам данок и од кои уплаќам за мојата пензија и за моето осигурување.

Владата, покрај онаа „каде се трошат моите пари“ за даноците, може да воведе и „колку вкупно се моите пари“ за конечно да се расчисти оваа збрка со платите.

* Бројките се со заокружени дени. Не знам зошто не ги укинаа тие дените до сега?

П.С. Еве зошто е важно да се знае бруто платата и договорите да се прават со неа:

Само што прочитав дека Владата размислува за намалување на придонесот и воведување на „здравствен данок“. И А. Салтировска во Вест си напишала:

По воведувањето на рамниот данок како мерка за растоварување на работодавците, во реформата на придонесите се планира и преполовување на придонесот за здравствено осигурување, кој паѓа на товар на газдите на фирмите.

Мене веќе ми личи дека ако ова се спроведе, ќе се случи оној трик како со ДДВ-то за земјоделците кое требаше, но како што пишуваа весниците, не ги намали цените на земјоделските репроматеријали. Овде, ќе испадне повеќе кеш за работодавците, а работниците ќе имаат уште поскапа потрошувачка заради повисоки (нови) даноци.

Значи, ако придонесот за здравство се намалува за 50%, тие пари треба да си ги добие работникот, т.е. неговата нето плата да се зголеми.

Сакав да го насловам записов „Кој мава рекет во автобусите на ЈСП?“, ама си велам, ај да не звучам како А1 вести.

Се разбира ја следев дебатата за инцидентот во ЈСП со фискалните, контролата и полицијата.

И неколку дена после тоа, јас си се возам лежерно во 24-ка. Кога оп, на Рекорд се качуваат некои типци, онакви тепачки фаци, бараат билети, мафтаат со некои бели ливчиња демек биле контрола.

Едниот мене: Дечко билет.

Јас: Ама вашата легитимација не е како таа на соопштението. (Белешка за неупатените: во автобусите на ЈСП има залепени некои ливчиња на кои пишува како изгледа легитимација на контролор - за жал не успеав да сликам.)

Едниот: Дај бе билет.

Јас: ----- || -----

Едниот: Што мислиш ова дека е фалсификат. (И ми се испречи пред врата, а јас немав време за расправање - морав да се симнам на Градска, па покажав карта и се симнав.)

А-у, тече денот се качувам во некоја 15-ка мислам беше, кога после две-три станици (се возам од Центар кон Карпош) се качуваат пак 2-ца типци, мафтаат пак со некои безвезни ливчиња. До мене во автобусот стои еден момак од Комета или некоја таква служба. Доаѓаат прво до него и бараат билет. Овој не ги рецка ни 2%. После неколку прашања кон типов, јас прашувам зошто немаат картички како тие на сликата. „Контролорот“ ми се врти и ми вели да си прашам тоа во градот, тој само си вршел работа, и сега да му покажам билет. После овие се симнаа со тој од Комета (или од кај и да беше), а јас се упатив дома да се јавам „во градот“.

За оние кои не знаат ЈСП има свој (бесплатен) hot-line. Па вртам прво таму: 0800-15-115, ама тоа работело само до 16h и ми се јави говорна пошта или така нешто, па си реков батали телефон ај мејл да пишам.

Пак за оние кои не знаат ЈСП има своја страница на Интернет: http://www.jsp.com.mk и таму може да се види возен ред, што (понекогаш) е корисно. Било како било, пишав мејл до правната служба таму, бидејќи ми се чини таа ареса беше без име и презиме, па си реков можеби другите се стари, кој знае дали воопшто редовно ја одржуваат страницата... Пораката ја пратив на 19 декември, и како што очекував не добив одговор еве до 23 декември.

Сепак, бидејќи очекувано беше тоа дека нема да добијам електронски одговор, во петокот сабајлечки вртев на 0800 и таму ги запознав со моите случки. Службеничката која разговараше ме извести дека разговорот се снима (заради контрола на квалитет на услуга - веројатно) и ќе биде евидентиран, ама јас за секој случај да сум се јавел во Внатрешна контрола на ЈСП која можам да ја добијам на 3174264.

Па после некое време успеав да ја добијам службата на тој број, и таму убаво ми објаснија дека легитимациите на контролорите се тие што се залепни во автобусите, жолти, со слика, со логото на ЈСП и дека тие се единствените валидни. Логично овие луѓе што се качуваа по автобусите - не биле контрола на ЈСП. Не знам дали некој друг има право да контролира автобуси на ЈСП.

Вака ми се чини останува тоа дека секои двајца-тројца тепачи можат да влетаат во автобус и да се надеваат дека од сите патници ќе начекаат некој без карта и со 200 денари во џеб кои ќе си ги приберат од уплашениот и под закана од тепање патник. Полесна заработувачка - здравје! Кој знае дали возачите воопшто можат да интервенираат, ама со оглед на тоа дека не можат да ги смират средношколците од кршење на автобусот, тешко дека ќе се спротистават на 2-3 насилници.

Ми текнува сега и теорија на заговор, дека можеби овие што влетуваат се знаат со возачите... ама ај да не одам натаму.

Денес се приклучив на групата луѓе кои ги познавам и кои добиле изненадувачки повици од некое од пензиските друштва.

Ми ѕвони телефон, ме бараат од КБ.

Прашање: од каде луѓето од КБ ППД знаат каде работам јас, за да ме побараат и да ме прашаат дали сакам да се приклучам во тој фонд?

Можни одговори: Фонд за здравствено или пензиско, завод за вработување?!?

Ај.

?:-|