Посветено на мојот твитер другар @jakovfendu и другарот кој нема твитер, но е подеднакво растревожен од неуспехот на кошаркарите на Македонија.

На 31.8 направив облог со еден мој пријател вљубеник во кошарката дека Македонија нема да го помине првиот круг на Европското првенство. Не следам што се случува во македонскиот спорт, па за облогот да не биде само пркос или сеир прво се информирав за ситуацијата.

Слика од @banekoma

Ми кажаа дека коефициентите во обложувалниците биле поволни, дека нашите биле борбени и решени да се борат за медал, дека биле многу уиграни и тимската игра им била водечка одлика. Моето единствено прашање беше дали е тоа истата екипа од пред 2 години. Ми рекоа — да. Тогаш одлучив дека мојот облог ќе има смисла. За самодоверба ми помогна и приказната која што ми беше раскажана како подвиг — дека 2 вечери претходно македонската репрезентација го испразнила барот во скопскиот клуб Сектор. Денес го добив облогот. Но, да не ликувам.

Дали и колку пиењето влијаело на играта, посебно што извештаите дека нешто такво се случувало и во Словенија, може да истражува КФМ — ако тоа воопшто има смисла за репрезентативци кои се пензионираат — и ако КФМ е кадарна за тоа.

Последново е клучно. Кога македонската кошаркарска репрезентација освои 4-то место пред 2 години, некои велеа дека е среќа, некои храброст, а трети заслужено. Јавноста можела да мудрува, но стручните тимови не можеле да останат мирни. А токму тоа се случило. Неуспехот на репрезентацијата денес е уште еден доказ за системскиот неуспех на државата Македонија и нејзините службени занатски организации.

Во врска со кошарката клучни се две работи: ротацијата од 7-8 луѓе и состав што старее и тоа токму помеѓу тие 7-8 луѓе. Тоа се две одлики кои траат 2 Европски првенства. КФМ во двете години не успеала да најде соодветни и квалитетни нови лица со што ротацијата би се зголемила на 8-10. Всушност не успеала да најде ни лица за одржување на ротацијата на 7-8. Ако добро се сеќавам од пишувањата во медиумите постарите центри беа вадени од од репрезентативна пензија за ова првенство.

Не сакам да речам дека кошаркари лесно се произведуваат [иако веројатно можел да се даде пасош на некој друг странец што би ја пополнил дупката] и токму тоа е поентата. Професионални спортисти тешко се произведуваат и Македонија не е (ниту била) посебно успешна во тоа. Оттука, кошаркарската репрезентација на Македонија повеќе припаѓа во втората десетка во Европа и тоа е реалноста — која што веројатно треба да ја знаат сите што професионално се бават со кошарка, и која што — од друга страна — навивачите се слободни да ја игнорираат или интерпретираат поинаку.

Недостатокот на визија па и на оперативен план кај КФМ ќе биде уште поочигледен ако по ова првенство трите центри на репрезентацијата навистина и неотповикливо се пензионираат и со тоа потенцијалните новајлии во државниот дрес останат без ментори за идните големи натпреварувања.

Ова можеби е плискање со ладна вода на мамурното и исфарбано навивачко лице, но секој, макар и повремен набљудувач на професионалниот спорт, мора да заклучи дека е така. Можеби најсликовит пример за поткрепа на оваа хипотеза е скорашното дебатирање во Англија за нивната (горда) фудбалска репрезентација и нејзиниот (срамен ) резултатски успех во последниве години. Нивниот план е да достигнат медал до 2020 г. А имаат 100 пати повеќе ресурси од Македонија.