„A Visit From the Goon Squad“ од Jennifer Egan е втора книга што ја читам само по препораката дека добила Пулицерова награда (во 2011 - по „Пат“ на Кормак Мекарти, која пак ја собрав во Белград пред неколку години).

Брзо пребарување на Google ја спојува Иган со Гибсон. И навистина, последното поглавје од романот наликува на исечок од некоја негова книга. Можеби само недостасува некаде да се спомене Хубертус Бигент за искуството да биде комлпетно.

Од друга страна на моменти книгата се чини како помала сестра на „Слобода“ на Џонатан Францен. Но, книгата е многу повеќе од тоа.

Атмосферата што ја создава е автентична како и чувствата што ги предизвикува. Можеби поради што главната тема - музика - е нешто сосема близу до секојдневните доживувања, но сигурно поради тоа што ликовите и нивните приказни се непосредни. Непосредни - веројатно тоа е зборот што го барам за да опишам како некој лик ми станува близок во 30-40 страници што неговата судбина, онака како што авторката ја замислила, ми значи многу и по последната точка.

Помеѓу контекстот за војнинте и сеприсутната технологија, книгата не губи од својот шарм. Често, често, доживувањето е за и околу растењето. Тоа нека биде последната препорака.