Некде во 1998/1999 ја читав „Црнила“ од Коле Чашуле, бидејќи беше задолжителна литература за средно образование. Истовремено ја читав „Идору“ од Вилијам Гибсон. Несомнено, двете книги имаат различни теми: за првата можете да видите овде, а за втората можеби овде.

Она што ми остана интересно, ете и после толку време, а што веројатно има врска со тинејџерското гледање на нештата, е односот кон идолите, кој ми се чини е некако допрен и во двете книги.

Во „Црнила“ младото момче го убива својот идол, додека во „Идору“, младата протагонистка му помага на својот идол.

Мене ми се чинеше интересно да се измешаат овие две дела токму околу ова прашање: воведување на ликот на Колин Лејни - човекот што може да препознае т.н. nodal points - т.е. да каже што ќе се случи наскоро бидејќи може да ги следи информациските токови.