Само што го гледав Џеред Дајамонд на ТЕД. Во својот говор тој објаснува зошто општествата пропаѓаат и дали можат да сторат нешто за да се спасат.

Тој има пет критериуми според кои оценува кои се шансите едно општество да преживее, односно спаси од колапс. Решив да видам како се применуваат тие на Македонија. Еве ги:

1. Човечко влијание на околината, уништување на природните ресурси (ОКТА, загадени вода, истребена пастрмка, изгорени и исечени шуми (и донекаде пошумени со нови), Велешка топилница, ФЕНИ...)
2. Климатски промени: Да.
3. Односи со соседни пријателски општества, кои му помагаат на општеството (кога нема поддршка што се случува?): Македонија баш и нема некои традиционални пријатели. Сепак, ако е да се цени преку трговската размена (увоз/извоз), тогаш големиот дефицит е добар индикатор за лоша состојба, како и рецесија во економиите на најголемите партнери.
4. Односи со непријателски општества: традиционално непријателски односи со сите комшии, блокиран пристап до странство (шенген), учество во војни....
5. Политички, економски, социјални и културни фактори, кои овозможуваат полесно или потешко решавање на проблемите: национализам, шовинизам, кратковидост...?

Дајамонд објаснува и како може некое општество да се спаси, или пак, зошто општествата не се спасуваат. Препорачувам секој да си го погледа предавањето и да оцени какви се шансите на нашето општество.

Моето основно образование го завршив во ОУ „Јосип Брзо Тито“. Тоа училиште денес го носи името „Димо Хаџи Димов“. Вчера бев во ретка и случајна посета на ова место.

Чекав внатре за да не стојам на дождот и гледав што има залепено на ѕидовите. Ја најдов таблата со песни и цртежи за училиштето и неговиот патрон. Таму прочитав песни од дечиња кои велат дека „во срце го носат Димо“, „се горди што училиштето го носи неговото име“, „со радост учат за неговата борба“ и слично.

Да бидам искрен не се сеќавам какви стихови се пишувале кога јас бев во осмолетка. Сепак, ми се чини дека една од критиките на стариот систем за кои ма речиси консензус е дека тогаш главите на децата беспотребно и неоправдано се полнелсе со работи за Тито и другите околу него.

Па, се прашувам што е разликата помеѓу „во срце го носам Димо“ и „во срце го носам Тито“, ставени на огласната табла во основно училиште?

Дали е можно идеологијата никогаш да не ги напуштила нашите училишта? Само имињата да се сменети, а се друго да е останато исто? Или пак нормално е песните за патронот да бидат такви, и такви се секогаш и секаде?